За высокае племя людзей, —
Я пазбаўлены чары на сьвяце бацькоў
Між вясёлых і годных гасьцей.
Мне на плечы кідаецца век-ваўкарэз,
Але я не ваўчынай крыві:
Лепей футрам сыбірскіх сьнягоў мяне спрэс,
Да гарачага поту, спаві.
Каб ня бачыць, як сьмерць маю пішуць пісцы,
Як забойцу ад жаху трасе.
Хай палярнаю ноччу мне зьзяюць пясцы
Ў першабытнай блакітнай красе.
Там цячэ Енісей і нябёсы ў агні,
І хваіна да зор дастае…
Бо ня воўк па крыві і памру не ў гайні,
Бо мяне толькі роўны заб’е.
Восіп Мандэльштам
1931
перевод
Андрея Хадановича
2009
Комментариев нет:
Отправить комментарий